fahriye (edebiyat) ne demek?

Fahriye (Edebiyat)

Fahriye, divan edebiyatında şairin kendi yeteneklerini, bilgisini, ahlakını, soyunu sopunu övdüğü şiirlere verilen addır. Bir nevi övünme, kendini methetme sanatıdır. Genellikle kaside türünde ve gazellerde mahlas beytinde (şairin adının geçtiği beyit) görülür.

Temel Özellikleri:

• Şairin kendini yüceltmesi esastır.
• Abartılı ifadeler (mübalağa) sıkça kullanılır.
• Amaç, okuyucuyu etkilemek ve şairin itibarını artırmaktır.
• Şiirde şairin edebi gücü sergilenir.
• Kibirli bir tavır sergilemekten kaçınılır, daha çok yeteneklerin vurgulanması hedeflenir.

Kullanım Alanları:

• Kaside: Kasidenin bölümlerinden biri olarak yer alabilir. (Kaside)
• Gazel: Gazelin mahlas beytinde kendini övme şeklinde görülebilir. (Gazel)
• Müstakil şiirler: Nadiren de olsa, sadece fahriye amacıyla yazılmış bağımsız şiirler de bulunur.

Önemli Unsurlar:

• Mübalağa: Şair, yeteneklerini abartılı bir şekilde ifade eder. (Mübalağa)
• Tecahülüarif: Bazen şair, bilmezden gelerek kendi yeteneklerini daha da öne çıkarır. (Tecahülüarif)
• İddia: Şair, edebi alanda rakipsiz olduğunu iddia edebilir.
• Kendini Beğenmişlikten Kaçınma: Övünme olsa da, kibir ve kendini beğenmişlikten uzak durulmaya çalışılır.

Fahriye, divan edebiyatının önemli bir unsurudur ve şairlerin kendilerini ifade etme biçimlerinden biridir.

Kategoriler